Dood, het is nu een halfjaar geleden sinds ik afscheid heb moeten nemen
Ik mis je, ook al laat ik dat nooit merken
Elke dag denk ik aan je, hoe je daar lag met je onschuldige ogen
Dankbaar dat we dit voor je hebben gedaan
Ik was bij je tot op het laatste moment
Je stierf in mijn armen, en ik hield je stevig vast
Ik wou niet loslaten, ik wou niet weg
Maar het moest er gewoon een keer van komen
Dat ik alleen nog maar van je kan dromen
Ik zie je op foto's en je zit heel erg diep in het binnenste van mijn hart
Vergeten doe ik je nooit, ook niet als mijn leven word voltooid
Er zal altijd een warm plekje voor jou zijn in mijn hart
Maar tot op de dag van vandaag mis ik je
Dood, hij zit bij me op de loer
Wachtend bij mij thuis op nog meer rumoer
Hij neemt misschien mijn moeder mee
En dat vind ik een slecht idee
Het is allemaal vanwege een onderzoek
Volgens mij heerst er een vloek
Een vloek over mijn moeder, eerst de rug en nu waarschijnlijk de lever
Het is zo oneerlijk, waarom zij? Ze is een goed persoon
Waarom? Waarom moet zij dit meemaken?
Waarom kan de dood geen ander huishouden vermaken?
En dat zijn allemaal vragen waarop geen antwoord mogelijk is
De dood volgt je tot in gemis
